Σάββατο 10 Μαρτίου 2012

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΊΔΡΥΣΗ ΑΓΡΟΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΔΗΜΟΥ ΠΛΑΤΑΝΙΑ

Εδώ και αρκετά χρόνια οι αγρότες των Χανίων βιώνουμε την οικονομική κρίση. Βλέπαμε τις τιμές των προϊόντων μας να περνούν την κατηφόρα η να σαπίζουν στα αζήτητα, βλέπουμε τις θλιβερές συνέπειες των πρόσφατα ψηφισμένων νομοσχεδίων για τον ΕΛΓΑ και τους συνεταιρισμούς

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ

Ο αγροτικούς σύλλογος του πρώην καποδιστριακού δήμου Πλατανια καλεί σε συντονισμού τους αγρότες του ευρύτερου καλλικρατικού δήμου έτσι ώστε με διαφανείς και αμεσοδημοκρατικες διαδικασίες να προχωρήσουμε στη δημιουργία νέου συλλόγου

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΟ ΚΟΛΥΜΒΑΡΙ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ

11-3-2012 ΚΑΙ ΟΡΑ 6.30

Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

Για τη σημερινή κατάσταση και τις προοπτικές των Συνεταιρισμών

«Η αποτυχία των Αγροτικών Συνεταιρισμών θα πρέπει ιστορικά να τοποθετηθεί μέσα στα ευρύτερα πλαίσια μιας διαχρονικής υποβάθμισης και συρρίκνωσης του αγροτικού τομέα της χώρας, που σε ένα σημαντικό βαθμό μπορεί να αποδοθεί στην ένταξη και συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση», αναφέρει στα 'Χ.Ν.' ο καθηγητής του Γενικού Τμήματος του Πολυτεχνείου Κρήτης και εξειδικευμένος στην Αγροτική Οικονομία κ. Γιώργος Λιοδάκης. Σύμφωνα με τον κ. Λιοδάκη «οι ειδικότεροι λόγοι για την αποτυχία αυτή σχετίζονται με το γεγονός ότι οι Συνεταιριστικές Οργανώσεις επωμίστηκαν αρκετές κοινωνικές λειτουργίες για λογαριασμό του κράτους, χωρίς το τελευταίο να καλύπτει επαρκώς το σχετικό κόστος και κυρίως με τη στενή ποδηγέτηση των Συνεταιρισμών από το κράτος και τις κομματικές οργανώσεις. Το αποτέλεσμα αυτής της αστικής ποδηγέτησης ήταν η δραστική υπονόμευση του συνεργατικού χαρακτήρα των Οργανώσεων, η κυριαρχία ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων και η μετάλλαξή τους σε καπιταλιστικές μονάδες με σοβαρούς εγγενείς περιορισμούς. Μέσα σ? αυτά τα πλαίσια, αρκετοί πολιτικοί παράγοντες και ορισμένοι μελετητές (π.χ. του Μ.Α.Ι.Χ.) μάταια επικαλούνται, εδώ και πολλά χρόνια, την ανάγκη συνένωσης των Συνεταιριστικών Ενώσεων για να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητά τους. Αλλά το μέγεθος των Οργανώσεων δεν είναι το πιο ουσιαστικό τους πρόβλημα και ο ανταγωνισμός αποτελεί μέρος του προβλήματος και όχι τη λύση του. Οι συνέπειες αυτής της αποτυχίας είναι πολλαπλές. Πέρα από την απώλεια θέσεων εργασίας σε όλο το φάσμα των συνεταιριστικών δραστηριοτήτων και την εκτεταμένη απαλλοτρίωση των περιουσιακών στοιχείων των υπερχρεωμένων Ενώσεων, η υποβάθμιση και συρρίκνωση της συνεταιριστικής δραστηριότητας έχει σοβαρότατες κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες για τους αγρότες και την ανάπτυξη της υπαίθρου. Οι αγρότες δεν έχουν πλέον τη δυνατότητα διάθεσης των προϊόντων τους, μέσω των Συνεταιρισμών σε ικανοποιητικές τιμές, ώστε να μπορούν να διασφαλίζουν ένα επαρκές εισόδημα και μια βιώσιμη ανάπτυξη της παραγωγικής τους δραστηριότητας. Ούτε βέβαια μπορούν να προμηθεύονται τα αναγκαία αγροτικά εφόδια σε σχετικά χαμηλές τιμές. Οι δυνατότητες επίσης μεταποίησης ή τυποποίησης και αποτελεσματικής εμπορίας του προϊόντος περιορίζονται δραστικά, ενώ δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την κυριαρχία των μεγαλεμπόρων, που αγοράζουν πλέον το προϊόν των αγροτών για ένα κομμάτι ψωμί και των ιδιωτικών συμφερόντων στον αγροτικό χώρο. Με την κυριαρχία αυτή του κεφαλαίου και των πολυεθνικών, ξεκληρίζεται ένα μεγάλο μέρος των αγροτικών οικογενειών και υποβαθμίζεται η ύπαιθρος τόσο κοινωνικά όσο και οικολογικά. Μέσα στα σημερινά κοινωνικοοικονομικά πλαίσια και με τους ισχύοντες νόμους, δεν μπορεί κανείς ρεαλιστικά να προσδοκά μια ουσιαστική επαναδραστηριοποίηση και ακμαία ανάπτυξη των Συνεταιρισμών. Απαιτείται προφανώς μια ριζική ανατροπή και αλλαγή αυτού του πλαισίου. Στο μεταξύ, το καλύτερο που έχουν να κάνουν οι αγρότες είναι να επιδιώξουν την απεξάρτησή τους από το κράτος και τους κομματικούς μηχανισμούς, για να προσπαθήσουν -με τρόπους άμεσης συνεργασίας, αλληλοβοήθειας και δημοκρατίας- να οργανώσουν νέες μορφές κοινής, συνεργατικής (συνεταιριστικής) δράσης. Η προσπάθεια αυτή προϋποθέτει την ελαχιστοποίηση των σχέσεων (και της εξάρτησης) από τα εμπορικά κυκλώματα (την αγορά) και τον πειραματισμό με τη διαμόρφωση νέων μορφών οργάνωσης που να διασφαλίζουν πραγματικά ανθρώπινες σχέσεις, συνθήκες μιας ποιοτικά ικανοποιητικής ζωής και μιαν αρμονική σχέση μέσα στη Φύση. Σε μια τέτοια προσπάθεια μπορούμε όλοι να συμβάλουμε».



ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΟΔΑΚΗΣ, καθ. Πολυτεχνείου Κρήτης